İnsanın kalbi yanmaya gör!
Titreyince parmak uçları
Ve üşüyünce lisan-ı.
Âh! Mélâl halim
Züléyhâ olan yüreğime
Yûsûf misali düşte gör…





Boynumdan büyük bir hasretin
Dilinde ki yemine şâhitlik ettim,
 n d olsun hâk için seni verene.
Sızlayınca omzumdan öte
Âhvâliné kendimi kurbân ettim.





Yıllardır üzerimde duran rûhûmun
Artık bedenime dar geldiğini öğrendiğimde
Avuçlarım çoktan yanmıştı sevgili.
Kimsecikler bil(e)mez
Sağ yanımdan başladım seni sevmeye
Sol yanımda sızlarken sevda.





Ölümü göğüs aramda uyutmak gibi bir şeydi
Yalnızlığına soyunmak.
Ellerin, yüzün başka bir âlémin bana verilmiş
En yüce hediyesiydi.
Kokuna dokundum uzun uzun…
Seyrine daldım aklıma gelişlerinin.
Ve sonra
Soğuk ve ıssız gecelerin kollarında senden habersiz
adını sayıklarmışım
adın ki ezberimde saklıymış.





Birkaç ömür sonra…





Diri diri titredi gözlerim
Ki seni yıllardır görmediğimdendir sevgili
Bunca ürperişin, apansız uyanışların feryadı.
Âğma baktım karanlığın ardına
Y ü z ü m en çirkin.
Y ü z ü n çirkinliğimin perdesi.
Hani düşse yerinden gölgem
Ya da her hangi bir gecede çığlıklar duyulsa mâbédimden
İnan sevgili
Ruhuma yüz sür de gör
Yüzünün izlerini.





Ve ötede duran ceplerimin boşluğunda
Münzévi bir kadındım.
Seni bulamayışların acısını yıllardır yaşadım.
K a ç t ı m
Saçlarıma kim dokunsa.
sonra
Akşamın hûzmûn da siyaha çalan bakışlarının
Esiri oldum.





Ve inanmayacaksın ama
Dediler ki;
‘’ Şâhit misiniz? ‘’ üç defa…
Sustu cümle âlém, edildi şefâât
Yâzgım, yâzgınla bağladı sonra.