olursak aşkın hamalı olalım
boynu bükülmesin sevginin
bir yığın güzel sözü alıp koynumuza
yola koyulalım


biz masal severler inelim kendimizden
yürüdükçe çimenler biten yerlerin özlemiyle
bir prensesi kurtaralım tutsak olduğu yalnızlık sarayından
demir zincirleri açılsın kapıların
biz bize hizmetkâr bize sultan
mührünü basalım
gerçek aşkın


seviyorum yazsın papatyanın her yaprağında
elimize almadan anlayalım bu hazan da bahardır
kuru otların dalların yanında yeşil yaprak, çiçekler
yine iki beyaz kelebek iş başında
özgürlüğün ebedi göstergesi mavi günün simgesi
salınmadalar dönüp dolaşarak


ve ay büyümede alçakta bir yerde
ağzı değdi değecek bir yaprak yoksulu ağaca
hani bir sevgilim yok diyecek kadın
birlikte ayı seyredecek
unutulmuş bir düşe yelken açacak
herkes bir yerinden kesip kırpmışken geceyi
yeniden biçimlendirecek
ardından gıcırtıyla örtülecek bir kapı
ay unutulacak

aşk kalmayacak
sır’a’ttan düştüğü yerde
kaç yıl sürecek kimbilir acısı



27. 10. 2015 / Nazik Gülünay