hüzün otağını kurmuşken Ankara’da
gülen surat karikatür olmalı
yoksa bu kanlar atar damardan
çığlığını duymadığın insanların acısı
gecenin ayazı yakar
eğri tüter dumanı


değersizleşir gün
içinde insan olmadan
son demini yaşayan gül
açmak istemez bir daha
al yaprağını döker
inceldikçe buharlaşan gönülden
inlemeler çıkar arza
dağa taşa sis çöker


düşer kolu seymenlerin
yüzü asık bu günde
üç maymunu oynar birileri
birileri ölüyü taşlar
saygıyı unutur insan
oysa ne çok severiz ölüleri
diriyken ekmek vermediklerimiz
sanki beslemişizdir elimizden


kaç yüzümüz var bizim
duruma göre renk değiştirir
şaşırır ay rüya mıdır gördüğü
hangi yüzü ağartmıştı az önce
az önce kimse ölmemişti
aramızdaydı katiller
hani kördü herkes
hani o bakar kör
çocuklar yaşlılar gençler herkes
yaşamaya durmuşlardı
hani kol kolaydı kardeşler
selamda..




13. 10. 2015 / Nazik Gülünay