İnsan güzel kadın sevmeli yaşarken...
Deniz gibi akmalı sesi mesela
kızıl bir kuzgun sıcağında boğazda...
İnce bir tül gibi,
varla yok arası olmalı teni ya da..
Külfeti keyfinden çok da olsa sadece iki sözcüğünün,
anlamı olmalı kızgınlığının,
anlamı olmalı gözyaşının...
Hiç’e kurban etmemeli neşesini bir şehir masalında..
İnsan güzel kadın sevmeli yaşarken...
Bakacağı gözlerde ölmeyi öğrenmeli en basidi..
Neşe saçmalı vurdum duymazlığı
her dokunuşunda Tanrı’ya..
Şişeler dolusu hüzün
tüketmeli kaybetmek korkusuyla tahta masalarda..

Sen’ demeli mesela O’na bakarak;

’Sen bir orman olmalısın
benim içimde yaşayan..
Kanatları güneş sarısı bir kelebek ya da, tüm ömrü Aşk’a adanmış.
Sen ’Ben’ olmalısın
bu hayatı anlamlı kılan ’

İnsan güzel kadın sevmeli yaşarken...

Avuç avuç bulutlar kaplasada gerdanını,
ve toprağı balık koksa da şiirlerimin,
hep O’nsuz bir ölümü yazsa bile bu kitaplar,
bu şehir,
bu tarih,
bu edebiyat
ve tüm bir kainat nefes alsa da
pencerende ki papatyayla;
İnsan güzel kadın sevmeli kardeşim yaşarken...
Güzel kadınla ölmeli mesela
bir Temmuz sıcağında..
Güzel kadınla içmeli ehlikeyif dolusu rakıları,
güzel kadınla sevişmeli
buruşuk dedeyken bile..

İnsan güzel kadın sevmeli yaşarken...
Ve güzel kadın;
’Sevmeli yaşarken’

Burak Özdemir