Bir yanım hep ıssızdı benim..
Sebepsiz rüyalar
ve
kirli kokan bir duvarda
son beyaz noktaydı
beni sana anımsatan galiba..
Tam da bu keşmekeşin orta yerinde;
Tebessümün manidar,
ve hatta
manidar tebessümün,
hırkası gövdesinden büyük,
küf kokmuş bir beden için..
Bir kadın ki
içli bir ceylana benziyor
ve
uzamış sakalları ile
şairlere meydan okuyan
bir sapkına aşık..
Kahrolsun aşk..
Kahrolsun kadın,
ve mahlukatın cümlesi.
Islah olmaz irin dolu bir yara
belki bu karmaşa
geldiğim yerde,
belki de bir sulh
en kanlı leşi en güzel gülüşünde..


Sabahı güneşine küs rüyalar
not ediyorum son günlerde..
Evlatlar misketlerine,
babalar ise kadınlarına küs rüyalarımda..
Azığında mutluk taşıyor bazen
ak saçlı bir anne,
bazense sel sonrasının en mutlu sessizliği
sağır edercesine acıtıyor
içimde bir yerleri..
Sessiz bitiyor her rüya..
Sessiz..
...


Bir yanım hep ıssızdı benim..
Çil çil yıldızlar dökülüyor pervazlardan..
Ve bir bebek gözüyle
dalgın dalgın bakıyor
meze kokularında büyüyecek
aşk kokan bir serçecik.
Ben görüyorum,
hatta göz gözeyim,
hatta ben O’yum,
sinire kesmiş bakışırken..
Sonbaharı anlatıyor gözleri..
Sonbaharı soluyor o küçücük ciğerleri..
Sonbahar gibi esiyor
İstanbul’un orta yerinde..
Bir ben,
bir de O
ıssısız bu koca şehirde..


Burak Özdemir