Şiirden kaçan çocuklardık biz seninle..
Şiir olduk şimdi en nihayetinde...
Karga tulumba sokulduk hayatlara,
aşka
ve hüzünden karın ağrılarına..
Şimdiyse;
Gece dört günlükleri karalıyoruz...
Issızlığında sonbaharın,
gecenin kör bir vakti
ve ayazı aydınlatıyor kirlenmiş bedenleri..
Maalesef
ve maalesef
yine ben,
yine sen
Yine aynı sarhoş gözyaşları..
Yine aynı melankoli..
Ve şiirden kaçan çocuklardık yine de biz seninle...
Şiir olduk şimdi en nihayetinde...
Sahipsiz ve tarifsiz gözlere hükmettik,
sahipsiz ve tarifsiz anılara gebe kaldı cansız ruhumuz..
Sıkıldığımız her gül kokusuna muhtaç,
güldüğümüz her sarhoş mezesine hasret büyüdük belki yıllarca. 
Sen,
Ben
Ve artık
hepimiz;
Gece dört günlükleri karalıyoruz şimdi..
Bilerek ya da bilmeden..
Gece dört günlükleri aralıyor sırrımızın kapısını..
Ve her zaman;
Şiirden kaçan çocuklardık biz seninle..
Şiir olduk şimdi en nihayetinde...

Burak Özdemir