Hançerduruyordum beyaz bir sayfanın önünde bir yandan soluyordu gül rengi sevdamın inatla mavi mürekkeple yazıyordum adını mavi bir kuş havalanıyordu göğsümden mavi iklimlere flu bir öykü şimdi içimdeki yuvadan çoktan uçurduğum, yırtıp attığım sayfalar gözyaşlarımın damıttığı günlerim yaşanmamış hiç açılmamış beyaz sayfa okundu ve işlevi bitti gördüm küllerini anıların öyle bir hançer sapladı ki acısı yeniden doğurur beni sanki hiç ölmemişim gibi kalemi alırım elime ten ölür ruh kalır derim ten ölür ruh kalır her gün yeniden kurulur bir sofra yeni hayata yeni sevdalar oturur vefa beklemem hiç kimseden sevgi benim elimden çıkar senin eline ulaşırsa gül olur 09. 10. 2015 / Nazik Gülünay |
Devasa yüreği, ışıltılı zekayı, aydınlığı kutluyorum içtenlikle...