umudun çiçekleriçiçekler arı kelebek için mi açar rengarenk yapraklarını doğanın bütünlüğünü sağlar dere kaç canlıya yuva deniz kaç canlı mekan tutar üstünde yaşamaktan gülmektir hepsinin istediği insan değildir tek sahibi insan değildir tek sahibi keyfince oynatsın taşı yerinden denize yığsın pisliği derelerin özgür akmasını engellesin yolunu çevirsin nehrin köprüleri devirsin bir adamın keyfi için ölsün mü onca insan düz ovada yolunu şaşırırken halk o dağdan bayırdan aşırsın teknesini ev ağaç tanımasın yaksın ocağını hem de cennetin ortasına bakınsın aç çocuklar kolları var iken kolsuz dönsünler dolansınlar kaç kez inip çıktıkları yokuşda bakınsın mı umudu yıkılmış insan yakılan orman kül olan dağ dört bir koldan çeviren düşman karşısında bir gün açar elinden umudun çiçekleri bir pankart da işe yarar kim bilir "özgür akmalı dereler" bulmalı yolunu su sevgisi aşınmış yüreği dağlanmış dağlar bırakmamalı elinden sıkı tutunduğu direği yankı bulan sesi vere vere kalmadı artık iler tutar bir şey ne doğada ne insanda umuda sarılmaktan başka 31. 08 2015 / Nazik Gülünay |
setler barajlar hiç dayanmaz.O akacağı yeri bilir ve akıp gider yıkıp geçsede...
Değerli şiirinizi kutlarım saygımla.