misafirönce şehri kalbinden öpüyorum. şiirden imgesini tuvalden şifresini bulup açıyorum aşkın kapısını. çıkınımda yüreğime ektiğim sevgi ellerimde deli düş, misafir oluyorum odana alıyorsun safir gözlerimi takıyorsun parmaklarına. geceliyoruz gönül şamatasında, sıcak iklimlere kaçıyoruz oynaşıyoruz gardenyalar arasında sirtaki döktürüyor kalplerimiz. sana ev yapıyorum denizden, duvarları dalgalı her yer mavi her yer inci. yakamozlara dokunuyorsun sevda şehvetiyle seviyorum sudaki seni, sokuluyorum koynuna ciğerlerimde nefesin dilimde adın dolaşıyor tenimde dağılıyor saçların, fırtınalar kopuyor sevişmelerimizden. sonra güneş beni görmeden gidiyorum senden, şarkında son nakarat kadehinde son yudum oluyorum yalnızlığıma dönüyorum yeniden. ne kadar garip her zaman ıssız benim yolum! dün geceden koca şehrin sokaklarında kalan çöpler köpekler ve ben. haydi sen de uyu güzelim gözleri kapansın İstanbul’un. ö.n. |
güneş beni görmeden gidiyorum senden,
şarkında son nakarat
kadehinde son yudum oluyorum
yalnızlığıma dönüyorum yeniden.''
şirii doğuran ana dize burası olmalı
Günü seninle bitiriyorum diyor şair...
Sanki diger tüm duygular gecenin bakir düşü olarak dalgalanmış
şiirin içine girmek girdaba batmak gibi birşey
hani derler ya çırpındıkça batıyorum diye))
Kutlarım kaleminizi ve kaleme rehber olan yüreginizi..Saygılarımla
kurakyaz tarafından 3/3/2009 8:40:50 PM zamanında düzenlenmiştir.