Emanet
**
Nereme dokunsanız ağır bir gül kokusu Öldüğümü kimse duymasın Su sessizliği iniyor gözlerinizden, üşümeye gidiyor kuşlar Durmadıkça yavaşlamayacak adımları dünyanın Kanattığım bütün yanıklar kabuk tuttu, herkes kendi gürültüsünde Bir taşı kaldırsam altında uyuyan toprak Yeşerir mi çiçek unutulduğu yerinden Her şehir bir yalnızlığa emanet Her emanet sahibini özler Gözlerimizde kırılan uyku parçaları Batmaya durur siyahçıl bir gecede oysa yalnızca bir dua geçecek üzerimizden ** |