2014’ün son şiiri

Aidiyetimdeki ar
İki tırnağımı sarartan tütün gibi arsız
İçimde her akşam düşünmek için bir pusula
İri zamanların göz doldurmaz sancısı
Düşününce çok, fakat dile dokunmayan
Dokunulunca yağmur
Dokununca dökülmeyen bir şey, ıslak
Sessizlik sonrası bir uçurum gibi
Derinliği kayıp

Saçlarımın seyrekleştiği yerde ellerin çoğalıyor
Sahip olduğum tek şey buydu belki de
Bu dokunuşu saklamak isterdim
Yüzyıllar ötesine
Sesim utangaç
Yüreğim asi
Tenimdeki her santimin yoklaması
Ellerinin çizgilerinde yazılı
Kalın kırmızı kalemle belirginleştirdiğim yazgım gibi

Esaretime biraz demir tozu karıştırdım
Daha sağlam bir bağlılık, kan pıhtısı kıvamında yapışkan
Bilincimi yitirdiğim yerde başlayan
Fazladan lüzumsuz bir süs aklımdaki, yerini yadırgayan
Önsezilerden yoksun

Derimi soyarak
Tenime dünden bir şeyler ekleyerek ne kadar sensizleşebilirim ki
Başka bir ben çıkar mı derinin altından
Aklım kuşkulu bir kuş, yükseklerde
Adımı yarım bıraktım
Soydum, sessizleştim
Kanın sesi çıkmaz
Damarların da çığlığı duyulmaz
Eksiklerimi, az gelmelerinle tamamladım
Şimdi tam tamına eksiğiz

Tenimi, kemiklerinin üzerinde doğramaktı yakınlık demek
Ten tene değil, ten kemiğe
Ait olmanın tam anlamıyla
Döküyorum kusurlarımı tahtaya
Yazgım tek kişilik
Derinliğimi anlayabilme ihtimalin gibi, uzaklar
Soyağacından çok şu zamanın mühim olması
Sonsuz kere daha
Cinsimden soyuldum
Buhardım, daha kışa çok vardı
Ancak soğukta ısınabiliyordum

Bir şeyler incinmeden
Öğrenilmiyordu ihtimallerin düz savaşı
Ama ben kırıldım
Parmaklarımdan harflerime kadar
Dayaktan uzak bir kırgınlık benimkisi
İnciye yakın
Devamını kırık parmaklarımla çizdiğim bir tablo hikâyemiz
Renklerini anlatamadım, solgun
Ezik, büzük, yorgun
Ayrılığı anlatamadım renklere
Yakışmadı, hikâyede durduğu gibi durmadı

Gökkuşağının ait olduğu gökyüzü gibi tenim
Aidiyet suya düşen düşlere ait
Anlamından geçtim, anlamandan geçtim
Senin suların benim aklımı karıştırıyordu
Durmadan susuyordum
Bize renklerden bahsetsem
Köre çalardı gözlerimiz
Bildiğimiz rengin anlamı tüm renklerdedir yargısı
Sisliydi. Sana şimdi bizden bahsetmeye kalksam
Ellerim dolaşır, tamamlanamayan o son halka
Soyağacının son yaprağı
Ait olduğum son şey
Anlatmaya kalksam bunları, anlatamam
Susmak nehirlere mahsus

Öyle önceleri inanıyordum
Sonra kış geldi.


Yirmi Dokuz İki Bin On Dört 17 15
Nevin Akbulut