Sessiz Vedâ ...
Sana sustukça, kendime kusacağım biliyorum.
Yetmiyor hiçbir şey, Yetemiyorum kendime!
O kadar ayrıyız ki artık, Ben her zaman hüzün veren bir günbatımıyım. Sen her sabah yeniden doğan güneş, Buluşmamız bile imkansız güneş tutulsa bile. Senin doğduğun yerlere bile uğrayamıyorum artık Batıyorum kendi başıma Bitiyorum tek başıma Çoğalamıyorum artık, hep azalıyorum Hep susuyorum kendime!... Dilimde ardından kalma beddualar, Şiirlere dönüştü. Ben hiç beddua etmedim, edemedim Tek bedduam beni özlemen, Dilimde, Sensizliğim bir Şiir oldu… O kadar ayrıyız ki artık, Sanki dünyanın bir ucunda kaldın, bir ucunda ben Koşsak birbirimize, zaman bile yetmez belki O kadar uzağız artık…
Bu Vedâ’yı sessizce kendi kendime yapıyorum. Sessizce ağlıyor, sessizce gidiyorum. İçimin haykırışlarına inat, sesimi de alıp gidiyorum. Sana ömrüm dedim, ömrüm son buldu, Şimdi ölü/m oldum!... OnSekiz-Nisan-İkiBinOnİki*10:50 Nevin Akbulut Not : Sabah işe geldiğimde, ilk olarak Defterimi açıyorum. Telefon çaldı o anda, ben telefonda konuşurken, gelen bildirilere bakıyordum. Bildiriden Şiir’ime tıkladığımda, Günün Şiiri seçildiğini gördüm ve bir ÇIĞLIK attım hem de telefonda :) Gün’e layık gören Editörümüze sonsuz, bitmeyen teşekkürlerimi sunuyorum. |
her dizesi tıpkı bir şimşek gibi vuruyor insanı,
umarım hep başarılı olursun...saygılarımla...