Takvim yaprakları çıkar karşıma,
Her tarihte sen varsın.
Her saatte muhakkak seni düşünmüşümdür,
Düşünmediğim zamanlar da seni hatırlatır,
Düşündüklerim…

Takvim yapraklarında sen varsın
Zaman içinde ben,
Benim içimde sen,
Kaybolur gideriz,
Takvimlere danışmadan,
Kimseye sormadan.

Tutuşturduğumuz özlemlerin gerisinde kaldık hep,
Yetişemedik her gün düşen yapraklara.
Tek başımıza tutuştuk,
Yetişemedik bir gün sonraya,

Takvimler de yanar.

Gözlerimin yüzünde kaybolması
Gibiydi art arda düşen günler,
Ya gözlerim yetişemezdi
Ya da yüzün düşerdi.

Yine de bekleriz biz gözlerimle,
Son yaprak düşene kadar,
Belki bu sefer yakalarız günü,
Geceye dönüşmeden
Gözler batmadan.

Belki bir temas olur,
Gece yavaşlar, gün bekler belki.
Yorulmuştur belki koşmaktan, yüreklerimiz kadar,
Son gün buluşuruz belki
Son takvim yaprağında.

Üç Temmuz İki Bin On İki 12 25
Nevin Akbulut