...Doğan Güneş’e

kimse aşk kalmıyor, yitenler oluyor
ah ki vakti yok hiçbir şeyin
deniz kıyıları oluyor
herkesin uyuduğu saatlerde.
bir platodan geçiyor türküler ve efendiler
kendini vuruyor şakağından bir mauser
uzak desem değil, dağlara doğru...
ve uzanıyor sesi çay kenarlarından süzülerek


herkes acısıyla karartır sabahı
tomurcuklardan kurulmuş bir barikatta
kaldırılmak istendikçe büyüyen
ve durur yörüngesinde hiç ayrılmadan
direnen fotoğrafları yalnızlığın


kimse aşk kalmıyor, yitenler oluyor
ey reddedilen yenilgi
ey zaferi harmanlayan kırlangıç
bütün gülüşleri yüklenmişsin
mezarlara çizilen resimler gibi
ve kırgınlığa benziyorsun nedense
nasılsa uğramaz diye rüzgâr gövdesine
vurulmuş bir ağacın


alnına vuran yıldızın kızıllığı
bir senfoniye eşlik ediyor sosyalist öğütlerle
sesine yansıyan tarih
akşam günaydınları kadar anlamsız
eksik bir şiveyle söylüyor güneşin türküsünü
ama unutmaz çocuklar yine de
kağıttan teknelere binen şiirlerin
ulaşınca bir istiridyeye


kimse aşk kalmıyor, yitenler oluyor
yalnız özlenince girilen sokaklar bile
ve sonradan öğreniliyor
düşünce geriye omuzlarından
yeni söndürülmüş bir cumartesinin kokusu
kayıp bir ülkenin yangınından...








Irmak - Aralık / 2014