boğuluyorum
sözlerim güneşlenirken sensizlikte
sek bir suskunluk içiyorum
acılı ayrılıklar ısmarlıyor yüzüm
gözyaşı tütsülü gecelerde
ömrümün duvarlarından yıkılıyorum
su alıyor kalbimin hicranlı gemisi
batıyorum kendi içime, sessizce
dilsizim
devrik bir cümleyim
imla hatam sevmek
fransız kalıyorum benliğime

soluyorum
ellerim diken bedenime
toprağımdan sökülüyorum
yağmura küsüyorum
mevsimden biliyorum bu yalnızlığı
oysa yanlış vakitte çiçek açmışım
bir bir yanılmışım
şimdi anlıyorum

bu şehir
bu sokaklar
birer mesken
içimde bir dibe batma inadı
yükselirken dualar göğe
ben yapayalnız yerlerde
soluk gözlerle

kirli bir çocuğum şimdi
hayallerim duraklarla dolu

bu özlem
bu beklemek
bu sevmek niye ?

her neyse ..
mevsim de bozdu artık
şimdi en gıcırından giymeli bir yalnızlık ..

- Abdullah Cemek