yaşam;
Tanrının insanı gördüğünü kanıtlayacak hiçbir ipucunun bulunmadığı
çığrından çıkmış bir dünyada, baskılara, acımasızlığa, kıyıcılığa göğüs gerilerek sürdürülen,
insanın doğumuyla ölümü arasındaki kısacık anın, anlamsız bireysel ya da toplumsal ayrıntılarla sonsuza dek
sürecekmiş gibi uzatıldığı,-hızla geçip giden bir çocukluk ve gençlik döneminden sonra-, olgunluk döneminde
başlayan ve çok uzun süren bir hesaplaşma sürecidir….”


samuel beckett

merhaba
yla başlardım ya bu şiire
neşesiz bendeki kelimeler
bendeki duygu
şüpheli bi’ kahır
uğultum hoyrat
kaşıntı yapan bi’ hissizlik
ahenksiz bi’ koku
gözlerim çıldırışa benziyor
hâlâ yazamıyorum inkârımı

kahveyi şekersiz içtim, rakıyı sek
hoyrat kullandım adımı
itiraf ediyorum ne girdaplara girdim
çıktım senfoni yarışlarından
herkesin sesi kendine güzeldi
şüphesiz adam gibi adamdılar ve eksiksiz kadın
kibirleri sıradan, dilleri kalabalıktı
kötüleştikçe çürüyen sebzelere benzeyenler
gevşekti, onlardan iyi komedi filmi olabilirdi
epey tuhaftı sokaktaki rutubet
her şeyler canıma tak çarptıkça
tenime şarkılar sürdüm geceler boyu
sihirli masallar söyledi ağzım
uzaktan silah sesleri geliryorken
gökyüzünü postallar eziyorken
aşk diyordum kurtarılmalı
günler karanlıktı, mevsimler karanlık
paralel evren bile karanlık
hiç bir şey olmaz ya da ölürüz dedim
kendimi şımarttım, biraz küfür öğrendim
bir rüyanın sonunu merak ettim
hızımı alamadım susadım biraz
aç karnına içtim dolunayı
uykulardan kurtardım başağrımı
aklıma ver yansın daha çok seviştim



ne botoksum var ne kaçan çorabım
sakin olmaya çalışan küçük öfkelerim
gökgürültülü sağnak yağışım
zerrelerine bölünen kan ve tuz
sorular sorma bana
hesaplaşamam, sınansın sabrım
büyümek işim biteli çok oldu
dudağımda kavruk gülüşüm kaldı
yüzümün yarısı kelebek belki fil
korktuğum belki neşem, belki sen
hiç bitmeyen hazlarım, yaşamaktan sıkılan çilem
aklımda bir fikir
yenilmişliği mühim değildir
uyuşmuş olabilir ruhumdaki bir nokta
gayem de gayyam da kelepir
diyorum ki
lezzetini kaybetmeden yaşam
yırtıp bakmalısın sen de göğsüne
ömrün neresinde yetersizdik


hoşcakalla bitirirdim ya bu şiiri
yaşamak serenadımı gözden geçiriyorum
şarkı ilerler
gece buğulanır
sonra toz

kerelerce denenmiştik...