Travmalar çağında yabancılaşan insan sonsuz sözcük denizinde
dalgalara olan inancın büyüsüyle koşuyor ve suç işleme hakkını kullanan devlet elinde kanlı çekiciyle
toplumu delirme noktasına getiriyor.

Bizler de delilik hakkımızı kullanıyoruz şimdi
Yeryüzünü iyileştirmek için.


Gerçeği dayanılır kılmak için küçük çılgınlıkları içimizde sürdürmek zorundayız (M.Proust)

Ne yazarsak; bir üzülmek biçimidir
Bir zehirlenmek.
ve ayrıca ne yazarsak bir arınmak biçimidir.

Şimdi hatırlamayı unutmuş şehirlerde kendi halinde bir sokak olsak
Ve ama yangın başka sokaklardaysa bile
Bize değmese bile ey şair
Yine yanarız ve yazmak bir yanmak biçimidir o eski danslar kasabasında

Depresif bir istasyonda bir trene atlayıp gittiğin her yer
kendinsindir.
Çünkü trenler hatalı ve kaçmak bir yakalanma biçimidir

...

Güzel bir bilinç akışı şiiridir bu Nilgün
Kutlarım...

tebessüm ettim
neden mi?
sabahki tren yolculuğundan bir şiir bekliyordum çünkü

hepimiz ne çok hasretiz değil mi

"huzura"

ne zaman kabil olmayı bırakırsa insanoğlu
O zaman belki diyeceğim de
ı ...ı

oysa bugün dolaştığım tüm mezarlardan
aynı sesi duydum

hep ölüm var

bıraksalar da
aşktan ölsek
çoluk çocuk
yaşlımız ve gencimiz
kadın erkek hepimiz

sevgi bıraktım buraya sevgili Nilgün
çokça