Durmaksızın,boyuna sızlatan acılar,dayanılması zordanda zor azapların kol gezdiği hayatın
yaman etkilediği,gayet duyarlı bir yüreğin erdemli şiiri idi okuduğum.

ağlayın bu dünyaya ağlayın
kocaman ağlayın
söndürmeden içteki yangını.. söylemi,ad ile içerik arasındaki paradokslu bağdan dolayı,
telaffuz edilip edilmediğini bilmediğim, "Kara ironi" kavramını düşündürttü bana.
Şiir ağlamakta ve ağlatmakta aslında.

bir yağmur yapayım ıslanayım
dağ başında oturur beklerim
huzurun yankısından bir ülke kurarım
içinde ne kor ne kurşun
gözyaşlarını sokmam
gözü yaşartan hiç bir şeyi
mesela çok kuş alırım kocaman bir gökyüzü
bir özgürlük ki dört bir yana dağılmış
halayı bol şenlikler alırım hey... bendi, mutluluk ışıltıları yansıyan,harika bir
dünya hayali ile,görkemli duyarlık Ahmet Haşim'in :
Bu nefy ü hicre, müebbed bu yerde mahkûmuz... finali ile,çekip gidiş kurtuluş umudunun
bile yokluğunu söyleyen,olağanüstü üzgün,üzücü,abide şiir "O Belde"yi anımsattı.

Bu bedbin şiirin " bir gün belki yakarırım Tanrıya..." dizesinde,tutunabilme ayakta kalabilme
gücünü sağlayacak güçte vardı ama.. "belki bir gün tanrıyı yakarım" gibi ebedi talihsizlerin,
intiharlık itirafıda olabilirdi:)
Ne iyi ne güzelki yok!

Erdemli duyarlıklarla örülü şiir için kutluyorum sizi.



















poetique tarafından 10/1/2014 7:10:29 PM zamanında düzenlenmiştir.

poetique tarafından 10/1/2014 7:13:05 PM zamanında düzenlenmiştir.

poetique tarafından 10/1/2014 7:18:19 PM zamanında düzenlenmiştir.