ayrılığın ve ölümün sonu yok
sense başısın her öykünün
ne ayrıyım ne öldüm
çünkü bir öyküm yok...

bütün vapurları kalktı limanın
bütün ihtimalleri bırakarak sabaha
liman vapursuz
ihtimal sabahsız
şimdilik...
ve seni düşünerek kapatıyorum bütün araları
dedim ya
şimdilik...

olmak bizsiz
kayıp düşen ne varsa o an ki hüzün işte
ne ben tekim ne sen çok
gelişi güzel gelmişiz de işte
anlasak bir olmuş olacağız
biz olmaksızız aslında
kayıp düşen ne varsa tutup kaldırmak işte
anlasak bir
gelişi güzel gitmeyeceğiz işte...

vakti menziline hızlı bulutlarla yemiştim
azgın yağmurlar öncesi
şimdi kopmalara hazırlıklı bir sensizlikteyim
bütün sesleri kaldırabilecek bir sessizlikte
şimdi gerçekten
sadece sen
apansız çıkabilirsin karşıma...

iki gölgeden biri bile değilim
aynı anda hem kalanım hem giden
ömrümün tek ölçeği sensizlik olunca
yalnızlığımı ölüme hazırlayamıyorum...

kalıcı olan tek şey zaman
geçici olan tek şey de zaman
yapacak bir şey de
yok o zaman...

son ışık da söndü
ilk tek ben gördüm
keşke görmeseydim...

benim mahallelerim hep eskidir
benim eskilerim hep mahallelidir
sevmedim yeni yalnızlığımı...


dışarının kokusu saçlarından
içerinin de buğusu saçlarından
yaşayarak tarıyorum güzelliğini...


kağan işçen...