Anne..
Her devrin tek meleği.. Her şey değişiyor, dönüşüyor, çokça çirkinleşiyor; ama anneler olanca saflığıyla duruyor hep..

Çok değerliydi yorumunuz; eksik olmayın..

Saygımla hep..

Hep olduğu üzere onur duydum ziyaretin ve yorumundan sevgili Sera..
Sen beğendiğinde " olmuş demek ki" diyorum hep; öyle özel bir kalem ve özel bir yüreksin benim için.. Eksik olma..

Sevgim ve derin muhabbetimle..

İlk dizeden itibaren sesleniş var aslında;" bacaklarına sarılan sübyan olur yüreğim" den itibaren.. Ama seslendiğim kişinin anne olduğu anlaşılamıyor tabii önce.. Sanki uzakta bir sevgili var gibi değil mi?

Üçüncü bölüme kadar sezdirmeye devam ediyorum; hatta o bölümün son kısmında cennetten cemreler istiyorum ondan.. Okuyucu burada muhtemelen diyor ki;"hmm.. Demek ki bu sevgili ebediyete göçmüş".

Ne zaman ki anne diyerek somutlaştırıyorum seslendiğim varlığı; ete kemiğe bürüyorum; o zaman baştan beri özlenen ve seslenilen kişinin anne olduğu anlaşılıyor..

Yani aslında bir bağlantı sorunu da yok bence böyle bakarsan..

Anlayış konusuna gelince..

Yaklaşım yapıcı ve seviyeli olduğu sürece çok memnun olurum eleştiriden; tüm okuyucularıma duyururum senin nezdinde ;)

Çok teşekkürlerimle tekrar..

Maviyi görünce onurlandım. Öncelikle teşekkür ederim anlayışın için.

Her zaman böyle anlayışlısın sen ... ;)

Pek tabi, herkesin bakış açısı, duyguyu yoğurması, biçim vermesi farklı; kadın ve erkeğin yazım tarzı ise apayrı.

Buradan yana şikayetim yok.

Benim anlatamadığım nokta, ilk üç bölümle, sonraki kısımlar birbirinden çok ayrı gibi geldi bana. Sanki iki farklı şiir gibi.

Bağlantıyı kuramadım kısaca...

Ben senin şiirlerini biliyorum. Hepsi birbirinden kaliteli.

Yoksa, biliyorsun yorum yazmam.

Tekrardan tebrikler, sevgiler, saygılar ..

Merhaba Fırat..
Öncelikle eleştirel yaklaştığın için çok teşekkür ederim; çünkü övgüden çok eleştiri beklerim şiirlerime..

Bir şiiri beğenip beğenmemek, şiirden ne anladığına ya da ona hangi anlam ve görevi yüklediğine bağlıdır..

Her yeri imgeyle donatılmış şiirleri oldum olası sevemedim! Çünkü duygu ikinci ya da üçüncü sıraya düşüyor bence böyle olunca.. Şiir demek - bana göre- duyguların söz va anlam sanatlarından faydalanılarak etkili biçimde dile getirilişidir; iz bırakandır.. Ama bu iz salt imgeyle sağlanmaz. Az ama vurucu imgelerle duyguyu ilk plana almayı hedeflerim ben hep; diğer şiirlerimden de az çok anlamışsındır tarzımı ve kalemimin neye meyyâl olduğunu..

O yüzden ilk üç bölümde hâlet-i rûhiyeyi verip sonşara doğru seslenişe geçtim; çünkü ancak o zaman tam olarak anlatabildim merâmımı..

Yani; çok imge yerine, duygunun hakkını veren az ama öz imgeden yanayım ben hep..

Beğeni kadar eleştiri de baş tâcımdır; çünkü ilerleme ve atılım böyle gerçekleşir..

Tekrar teşekkürlerimle Fırat..
Eksik olma..