Yaz ortasında donuyor ayaklarım oysayaz ortasında donuyor ayaklarım oysa cehennem gibi bu yaz çatmışlar odunları,kibriti çakmışlar kim közlenen ocakta bakışlarım dalgın dansediyor ateşle dünya kül olana dek gelmesin ölüm çocukların yaşamasına izin verin diyorum kan rengini alıyor dumanlar kim aldırıyor bakıyorum evlerin yok olmasına arasında sinek kadar değeri olmayan insanların son nefeslerini hangi ilençle verdiklerinin yanarken çatılan ocakta donup kalana değin bakışlar elleriniz kan diyorum, umarsız geçip gidiyorlar ayaklarıyla kenara çekmeye tenezzül buyurmadan ölümlere buz bir yürek var biliyorum kalp yerlerinde benim ayaklarım buz kesmiş,onların kalpleri atsan cehennem közüne,ısınmaz düşleri var mıydı diye sorgulamazlar öldürülen çocukları doğuran annenin baba akşamı hangi düşüncelerle eder nasıl söndürmeye çalışır ateşi durmadan odun çatanlara siper eder göğsünü öldürmeye çalışır gerçek ölümü bakar ölü insanlara daha açılacaktı su yolları düşlemekte kalmayacaktı kalın duvarları aşmak orada pembe bulutlar arasında evler, çocuk sesleriyle başlangıç yapacaktı özgürlük şarkılarıyla fidanlar dikeceklerdi geleceğe ne kadar yıldız var indirilecekti gökten gerçek yerini bulacaktı ay ama imkâsızdı aşmak bu ateşten duvarı cehennem zebanileri vermişti el çıkarıp atmışlardı ateşleyiciler insan ellerini! 4. 8. 2014 / Nazik Gülünay |