Bugün o güzel sesin ve şiirinle yüreğime davetliydiniz can yoldaş...ne zamandır sesini-sesimi duymak istiyordum ama hep farklı yerlerde oluşumuzdan, saat farkıyla kıl payı kaçırıyorduk; a dört kağıdına da dar gelen sesimizi..kim bilir nerde üç numaraya saçları vurulup, ensesi traş ediliyor, nerde budanıyordu kökleri kim bilir...dışardan bakılınca cümleler ortalığı birbirine katmış ve üst üste yığılmış görünebilir...bu seferlik hoş görün bu düzensizliğini-dağınıklılığını kelimelerin...

ve yine bu yüzden göğsümü ezip geçen paranoid bir panikle köşe kapmaca oynuyorum bugün...hani beynimin içine yerleşen ağırlığı dengede tutmak ve vücuduma eşit oranda yaymak için, farkında olmadan, ergenlik çağına yeni giren çocukların; kişilik bozukluğu taşıyan görüntüsünü sergileyip cümlelere biran önce ateşli havale geçirtmek istiyorum sanki...arada cereyanda kalan ve kuryelik görevini üstlenen, hesapta yokken birden bire sahnede parlayan ve kendi çapında ün yapmış-yardımcı karakterli seslerin, bana tam elini uzatacağı sıra boşluğa düşüp gözümün ferini söndürmesine içerlemeli miyim peki ?.. ya da; -bi yere sakın kıpırdama! şimdi hemen geliyorum!- ünleminin karşısında yuvarlama hesap, bir metre karelik alanda saatlerce ağaç kesilip, (odunuz abi odunuz işte! onun için yanıp duruyoruz yerimizde) bir daha hiç gelmeyecek oluşuna bozulmalı mıyım sence..? düşünüyorumda her gün hatalı sollama sonucu; ortalama yüzün üstünde, (belki de bin) efendim kimliğine, soy ağacına, medenî haline, varlıklı veya dar gerilli oluşuna bakmadan, diniymiş-diliymiş ya da yok efendim ırkıymış, diğerinden ayırtmadan zincirleme kazaya kurban gidip, beyin merkezciğinde çürüyor sayısız kelime öylece...hani şunları yazacağım diye dinden-imandan da böyle bi güzel çıkarım efendim:))..yani demem o ki; alnımın ortasına teoriden çakmayan ve sayıca kendine üstünlük sağlayan tonlarca hüzün dayıyorlar sonra da dikkatimi böyle dağıtıyorlar gözüm...hadi gel de kızma!..burda bi -üzgünüm!- ünlemi bunca sözün üstüne farz olsun efendim...Olric'i özellikle dikkate almıyorum bugün...

Bana sorarsan alfabemizin yirmi dokuz harfini ( son yirmi yılda tdk'da artış göstermediyse tabi ) yetersiz buluyorum arkadaş!...gel gör ki bana yetmiyor işte ne yapim...derdimi anlatacak, şöyle aile terbiyesi de almış, Ayşe teyzemiz gibi elinde ace şişesiyle misafirliğe gitmiş ve her yeri beyaza boyamak isteyen bir çocuk saflığıyla, -kaldı ki Ayşe bacımız da hesapta yoktu...birden bire reklam panolarından aramıza katılmış ve sadece bu diyaloğa öylesine alınmış, zararsız ve sıradan bir vatandaşımızdır-, aklı başında ölçülü bir kelime bulamıyorum işte...sessizliğin sesini anlatamıyorum örneğin...bir gözyaşının derinliğine adam gibi inip, bir acının dünya sınırlarına ulaşmış boyutundaki geografik açılımını anlatmaya hiçbir harf yanaşmıyor kürsüye çıkıp mesela...anatomik olarak insan beyni üçe ayrılıyorsa eğer, ben kendimi gidip şu uçurumdan aşağı atim en iyisi can...o temel yakıt olarak glukoz kullanmaya devam ededursun...ben de habire hüzünlerime çarpıp durim...elimizde ne kalır sonra...yine o bilindik bozuk ses ayarı: koca bir -üzgünüm-...

insanın morali bozuluyor bu kelimeyi söylerken..ciddiyim bak okurken canımı yakıyor...yazarken bile özürlü bakıyor sanki yüzüme...aslında çok kestirme bir sözcük, kaçamak yapmışçasına basit kalıyor dudağımda...belki de başka hikayeler omzuna yükleyip, şirin görünmesi ve kimseyi rahatsız etmemesi için de sınırlarıını renkli kalemlerle çizmeliyim...belki daha belirgin ve kilosunu daha dolgun gösterecek ve daha önce hiç kullanılmamış deyimler kurmalıyım bilemiyorum...say ki bütün bu yazılanlar yazım hatası ve tdk'ya ters düşüyor...-üzgünüm- uçurumuna henüz varmadık sayın yolcular niye ayaklandınız..?

hem kim bilebilir ki?..yani benim bile kafam karıştı şimdi gözüm..kaç varsayım türedi veya kaç hipotezi çürüttüm buraya gelene kadar bilmiyorum...haa üzülüyorum dersem yalan olur:))..belki kendimi açığa çıkarma telaşı..belki bağışlanmak için kelimenin tetiğinde asılı duran terli bir düş...o yüzden cümleler tutarsız bugün kurban kusuruma bakma...yüreğimizin ritmi bozuk...kalp spazmına sebebiyet veren kalp kapakçıklarının; yirmi dört saat aç-susuz çalışıp mesaiye kalışı ve ses metronomlarının ayarsız oluşu da hep bu yüzden...hani o bahsettiğim boşluğa düşerken, sosyal çevreden uzaklaşıp o boşluğu kendi ellerimle ısrarla kapamak isteyişimin nedeni araştırılmak üzere bi üst kuruma gönderildi...bugüne kadarhala bir cevap alamadık...bekliyoruz bakalım...ama umutluyum dersem kendime iltifat etmiş olmam umarım...

görüyorsun ya işte bazen kelimeler raydan çıkıp, görüntüyü bozmak ve cümlenin alt yapısını kaydırmak için sık sık tekrar edilir ve her söylenişte bir harfin tuğlası örülür içimize...her titreşimde birbirinin yüzünü yalayıp, teriyle karnını doyurur...dişlerimizin arasında geviş getire getire çiğneyip tuz-buz ederiz sonra...sonra kurtulmak için içimizde tünel kazan ve aranan suçlu bir mahkuma dönüşür engelli dolaşan sözcük...sanki komünist manifestoları saklıyormuşçasına şüpheli hareketleriyle kendini ele verir...dudağımızda kilitlenen her örgütlü harf, boğazımızda düğümlenen her düş zamanla kekremsi bir tad alır ve başımızda gardiyan kesilir..birkaç çürüğümüzle beraber oturan otuz iki dişimiz tel örgüleriyle dikilir karşımıza...-ben saydm tam yirmi altı düşüm var ağzımda, yirmilik düşlerimin çıkma ihtimalini de göz önünde tutacak olursak, sayıca yine üstünüz...bi ordu bile başedemez bizimle gibime geliyor...üniformalarla...sopalarla ve çok tertipli muhafız alayıyla karşılıklı sloganlar atarız...

-yaşasın halkların kardeşliği!-
-yaşasın özgürlük!-

sonra bir isyanı bastırırcasına üstümüze boşalır hüzün
-söyle vatandaşa sıradaki gelsin!-

üzgünüz!-

değilsiniz işte..
değilsiniz!..
...
...

haberin var mı?..düşlerimizi kucakladım

dünya bir yana

sen bir yana...

hep orda kal

umut ve sevgiyle...

Yaralım tarafından 7/30/2014 11:51:46 PM zamanında düzenlenmiştir.