uzak yalnızlıklardan yansıyan hüzün
giden günü ağır ağır soldururken
sessizliğin üzerine akşamın buğusu düşüyordu


renklerini alıp gitmişti zaman
unutulmuş gülüşler bırakmıştı yoksul kaldırımlara
yalnızca gri bulutların parçalanmış ayazıydı geriye kalan
üşüyen ellerini ceplerine saklayan kimsesizler için
şehirler gelişiyordu gün güne
acıtan yanları çoktu elbet insanlıktan yana


çocuktu o
acı hikayesiyle başbaşa
yaşamla ölüm arası bir yerde
kendini hiç kimse kadar yok hisseden bir canı
ağır ceza gibi isteksizce taşırdı bedeni
ismi lazım değildi hiç kimseye
aslında herşeyle birlikte unutmak isterdi ismini bile


ardını arkasını arayanı
halini soranı yoktu
itilmişti nicedir yerinden yurdundan
şehrin sokaklarına yoldaş olmuştu
kaderine sokakları yazanlar
eline de tinerli bez tutuşturmuşlardı
kokladıkça uyuşan
kokladıkça ölen bir yaşam işlerine geliyordu
kansızlıktan solmuştu yüzü
bakmak
görmek gerekiyordu


ne okula gidebilmişti
ne de bir şey öğrenebilmişti yaşamdan
daha çok koklamak
daha çok uyuşmak için yaşıyordu
insanlar zararlı böcekler gibiydi onun gözünde
iten kakan zulmeden
haklarını gasp eden asalaklardı


çaresizlik sarmalında bir kan pıhtısı gibi
kimsesiz kimsesizlikler tıkadı şehrin sokaklarını
bakıp görmezlikten gelenler ödedi faturalarını
birlikte ölmekten başka çıkar yolları artık yoktu ...






yaşatmayı başaramayanlar için ölüm tek çıkar yoldur ...