CANIMI ATEŞE DÜŞÜR YARALANMAYA İHTİYACIMYıllar sonra anladım ki seni unutmak için fazlaca gitmeliymişim kendimden aşk Azrail’in ayak izlerinden çekip aldığım bir kelime aşkın gelişini duymamak için kapatırdı kulaklarını dudaklarıyla hapsederdi nefesimi nefesim kesilince çekip giderdi perdeler çekilmezdi onun gözlerine oyuncuları yoktu meddahıydı hayatın kendi çıkardı kapıdan huyu çıkmazdı tenime sürmek için acısını yanında taşırdı en son bir ihanetin son perdesinde oynadı yanındakine aşkım derken gördüm yüreğim sakatlandı ölümle sildi göz yaşlarımı avun dedi avcuma bıraktığı öpücükle o anda biraz yaralanmaya ihtiyacım vardı içimdeki kadın güm diye düştü ayaklarına yar diye diye yaraladı gülümsedi yara/ları bende kanadıkça ve şiir kesiyordu hesabımdan bitkisel hayattayım bir hayat öpücüğünü çok gördü varlığım kontrol ediliyor şükür bu kadar kan kaybından sonra yaşıyormuşum şu sokağı dönünce acizliğime çıkar öldü öldü diye diye kulağımdan geçip gidiyor sesi şaşırıyorum benim içimden düştü demiyor başımda yaktığı tütsülerin kokuları onu hatırlatırken anlamadım beni ne zaman öldürdü gidişin ve kalışın arasında gidiş gelişlerim aklıma takılırdın, tepe taklak yuvarlanırdık ıssız sokaklarda derin denizlerde boğulurduk herkese yer vardı yüreğinde ellerini kaldırıp bir beni yasaklardın öylesine sorardın bir isteğin var mı? diye hiçbir şeyi istemedim çekip giderken nasıl olsa alacaklıydım bu dünyadan |