Sesim çıkmıyorbir kıyıda oturdum bütün gözler resimdi bakıyordu gazete kâğıtları üstünden altta öldüklerini kabüllenmişti ölüler sevdan gitgide uzaklaştı benden flu bir tapınma şimdi çok uzaklarda kirli pantalon paçaları ütüsüz hayli kırışık günlerde toplamış savruk bakışlarını merceğinden dünlerin birazdan bir bomba patlayacak gibi ortalık ürküyorum bu koyu sessizlikten bütün adımlarımı saklıyorum feveran edecek birazdan Haziran damlamayacak üstüme yağmurlu günlerini hiç tanımıyormuşum gibi hayatı sesim çıkmıyor bir kâğıt hışırtısı kadar yeniden ölüyor ölüler! 4. 6. 2014 / Nazik Gülünay |
Kutlarım Nazik hanım...