Kumrularumutları yüklendim gönüllü hamalı oldum sevginin buna yeterdi gücüm gerçek kadar bir şeydim geçtiğim yerlerde kaç diken büyüdü olanca gücüyle toprağın sık bittiği yerde bile güçlü geri çekmedim gövdemi dümdüz gittiğim yoldan onlar sönük yıldızları kalayladı güneş ortada kaldı gözümü her açtığımda benden kaçırıldı bardaktan boş yere döküldü sular yar içmedi akarından selâmını bile ç’aldılar daha ulaşmadan günüme aşkı bize yasakladılar biz değil miydik su içen aynı kaptan aynı evlerde ağlayan, gülen gülmeleri doğuran her sıkıştığımız anda koltuğumuza alıp umudu birbirine uzatan! bu mesafeler nerden çıktı nasıl doğdu yalnızlıklar ayrı odalarda şimdi birlikte düşünen kumrular sevgiye kanat çırpmayı nasıl unuttular unutturuldular! 27. 05. 2014 / Nazik Gülünay |
tebrikler can