ne de gamsız geçer zaman
dökülürken yaprakları
kuruyan dallarınca sararmış takviminde
renkler düşer kızıla kahverengiden
boş duvarları seyreder
zaman zaman
rengi solmuş bir kaç resim
gelir geçer aklından
uzak gülücüklerde bir mevsim bahardan


yürürsün yağmurda
gelmişinden geçmişine
ıslanırsın kaldırımların ıslak anılarında
ağır ağır içinden geçmeye başlar zaman
bilirsin ki
hissettiğin kadarsın
farkın yok bir yağmur damlasından


gri bulutlara benzetirsin kendini
inersin şehrin üzerine
bir akşam üstü
ne şehir ne de akşam duymaz sesini
oysa
hepsi birden geçmekte
saymazsan elbet içinde kalanları
saçlarındaki akları da
ve salınırken bir köşebaşında
içi ağlarken rüzgara
gülümseyen bir kurban daha
çaresizliğini yazanlara


ah ölü kuşlar
ölü kuşlar geçer üstünden
yaşayan ölülerin
sıfırı tükenmiş umutları
can çekişirken kaldırımda


bir insan yüreğini sallar elinde birisi
diğer elinde kesik bir baş’tan
kan damlarken ruhlara
gözleri kapanmış insanlık alemi
la ilahe illallah !
hiç bir kitabın yazmadığı yazgılar ki
nefessiz canlar
sıralanmış yerlerde
kefenleri, ağlayan beyazı çocuklar


biraz daha ölür kuşlar geçerken
şehirde kan kokusu
kırık umutlardan sızan
yağmur
yıkayamadığı günahların al rengi
kalır üstünde tenlerin
tenler ki göz göz
delik deşik insan oyukları
yüreği alınmış canlarda
yaşadığını zanneden insan tasvirleri
nefes aldıkça ölürken


zebaniler dolu sokaklar
cehennemi insanlığın
gülümseyen çocuk yüzlerini
sevginin , kardeşliğin
insanlığın , birlikteliğin
barışın , özgürlüğün adını dahi unutmuş
hastalıklı coğrafyarın insansız taşı toprakları
yağar durur üstüne çocukların


sen ey çocuk !
at o ölü toprağını üstünden
at bir kenara
emperyalizmin o insansız coğrafya ihanetlerini
tüm insanlığın dünyasını kur sen çocuk
sevgiyle birleştir ellerini ...