gülün solduğu yerde üşür gün
bir uzak iklimdir ki
ufukta gittikçe silinen
götürdüklerinin izleri
kaldırımda yağmur ıslağı
kuruyan kahverengi’ye bulaşan
sarı yapraklarda hüzün
yaşlı çınar ağacının hazin vedası
ve bitmeyen bir akşamüstü dargınlığı



söz dinlemez ki rüzgar
alır sürükler uzaklara
neyin varsa
üşürsün birlikte ıslanırken
soğuktur yağmurun eli
sessiz bir filmi seyredersin
zaman gelir geçer gözlerinden
tutsam dersin
tutunsam bir yerlerinden



kuruyan neyi tutsan kopar ellerin birlikte
azalırsın yavaş yavaş
görmek yetmez zaten bilirsin
dokunmalı hayata ama nasıl
kupkuru bir dal işte bu
daha da acıtmadan canını
ya da yaprağın
ah nasıl dokunmalı ki
gülsün gözlerinde
yağmurlu zamanlara bir çocuk yüzü



buğusu tüten sıcacık bir ekmeği
ya da bir simit’le çayın buğusunda
paylaşmak hayatı bir yerinden
yüreğini ısıtmak ayırımsızca
dalın
ağacın
ve yaprağın
hüznüne ortak olmak
anlamak belki kendince



birlikte ıslanmak yağmurda
dertleşmek
gülüşmek hatta ıslak bir kediyle
herhangi bir kaldırımda
ya da saçak’taki kuşla
ötüşmek birlikte
çok mümkün aslında



son trenin kalkmasını beklerken bile
perondaki yaşlı ve hasta sokak köpeğinin
başını okşamak
ya da gıdığını her neyse



tutunmak gerek bir yerlerinden
sevginin
veda ederken bile gülümseyip
"seni seviyorum hayat" diyebilmek sevdiğine ...