Sevi
bir bütün düştü ellerime
kurdelesini ben açtım hayatın. ayağımı yere basmakla başladı sürgün anladım. aşağıdan yukarıya çıkılmıyor yukardan aşağıya bitiyor gün. gönül evimde ağıt yakan yumurcak. unuttum beşiğin düşünü zaman büyüdü ben ölürken ince bir duvarın resmidir ömrüm sıvasız sözle besledim yarasını kaderim feleğin çarkına kurulu bir salıncak. beyazı solduruyor katran adadım kalbimi adak say kan çanağından bir damla değdi, beyazın kanatlarında kırmızı bir benek uçamıyor sevginin kirlendiği arşta kovuğunda bulut bulut hicran. gülüş konmuyor solgun yüze, gülüşün misafir yolcusu geçiyor ağzının kenarında sensiz kahkahanın savruk sevinci yarımayaz dudağında kaldı izi bir çift gözdür ağlıyor yalnız söküyor kendini buluttan süze süze.. kaderin acı miladında doğdum ilk aşka açılmadı gözlerim kendi yaramı aşkla boğdum. niye baba? kokladığım hergül solgun dilim mi ölgün bir diken kadar acıda olmadım dün öldüm beni bugün güllere gömün. /yüksel batu |
aşağıdan yukarıya çıkılmıyor
yukardan aşağıya bitiyor gün.
çok harika bir çalışma.övgüyü e ödülü haketmiş.kutladım.