Aşkıma ve belama aynı derecede yakın akrabaydım
Çiçeği ve dikeni aynı kulağımın arkasında gizledim

Ayrı olan ayrılıktı
Ve nazarı dokunmuştu, yakından

Kullanışsız tüm zamanları kullandık
Ayrılıkları yaşarken, beraberliği harcadık
En çok uzak gözler değdi aramıza, uzaklaştık
Bir daha ruhun değemeyecek ruhumun yakınına
Ayaklarım, geçtiğin sokaklardan geçecek

Uzaklık ömrünü tamamlarken
Azrail kanadında, ölüm şarkısını söylerim, dilim sakarlaşır
“Yaşasın” derken, “yaşamıyorum” derim.
Ölümü konuşurum, hem de yaşarken, utanmadan

Her yükseldiğimde biraz daha düşerim
Dünyanın son günüydü gitmek
İlk günden başlamıştın gitmeye
Yaralarım belki de uslanır, akıllanır, belki bir sevap kazanırım
Gençliğimde yaşlılığım uzun vardiya
Devam ediyor hayat, birileri ölürken

Gelemezsin biliyorum yanıma
Güldüremezsin bundan böyle
Bayramları veremezsin bana
Sokakları sevmemi isteyemezsin benden
Ama gülmem için
Öldüğümde ağlarsın

Kahkaha değil o
İçimdeki ağlama bulutunun patlaması
Vahşi eller tarafından katledilmesi
İçimin bitmesi
İçimdeki yaşayan her hücrenin hücreden daha küçülmesi
Ve yok olması

***

Bahar; güz, yaz; soğuk, soğuk; hissetmiyor
Kendi içinde kaybolan benliğin içinde bir şiir

Kayboluyorum her akşam
Bütünüm zannettiğim yerde
Yarı yarıya

Her gün kayboluyordum
Ve kendime aynı yakın mesafeden ulaşamıyordum
Aynı derecede yakındım ölüme ve yaşama
Canlıydım
Bir ölü kadar!

Sessizdim
Bir dilsiz kadar

Kayıptım
Yokluk kadar

Bölündüm, ayrıydım; yarı yarıya


Yirmi Dört Nisan İki Bin On Dört 16 30
Nevin Akbulut