son nisandı anımsadığım
zamanın tozlu sayfaları arasında
geceydi
tüm sesleri susmuş bir gece
yağmur yağıyordu şehir ıslanmıştı
saatler çok gecikmiş bir mevsimi gösteriyordu
ve zaman kayıptı sanki
hayat durmuştu şehirde
ya da
durmuştu yaşamın kum saati belki
geçmiş bir zaman ertesinde




son nisan’dı anımsadığım
gece yarısını çoktan geçmişti
geçebildiği kadar üstümüzden hayat
ve sonrası bir yolun sonuydu
kuruyan begonyaların yapraklarında
karanlık ıssız ve sensiz
çıkmaz bir sokağın
denize hasretiydi sonrası




son nisandı anımsadığım
düşerken ruhumun
hiç çıkamadığım kör bir kuyuya
rüzgar sesiydi yankılanan
kuyunun dibi yoktu
düşüşümün de , kör bir karanlığa




son nisan’ dı anımsadığım
ay batmıştı denize yakamozların arasında
saçların rüzgarla savruluyordu
yüzün üşümüştü ellerin gibi
gözlerin yabancı iklimlerin ayazında

ve ben hala gözlerinde d/üşüyordum ...