kafamı göğe kaldırıp; uçan da kuşlara malum olsun,
ben uzak ülkeleri çok özledim!
diye haykırasım var..

Günün ışıkları solmaya yüz tutunca,
Kasvetin sokaklarına dalıyorum.
Simsiyah bir yalnızlık matemi,
Arkamda yasımı tutan çığlıklar..
Koşmak istiyorum,
Lakin
her taraf çıkmaz sokak..

Ölgün şehir burası
Etrafım yanık insan kokusu.
Belki de..
Yanmış insan’lık kokusu bürüyor!
Hala yalpalanmaya devam eden bakışlar var etrafımda,
an ki, sus’maları çığlık gösterir,
vaveylaya ramak kala gidebilmek bu şehirden,
yollar ezberimde saklı..
sadece
dur durak bilmeden, gitmek..
kıyametin saliseleri yüreğimi hoplatırken
Kaç! diyorum, kendime..kaç!


Anlatılamayan cümleler var cebimde,
Kaç! Diyorum,kendime..kaç!
Sus’muşları,
“Sus” edilenleri,
Sus kuyusundan çıkarmaya gidiyorum..
Mahşeri meydanda avazım çıktığı kadar bağıracağım!
Saklanan yüzlere, bir çift lafım,
yerlerde uzanan ah’larım,
Söyleyeceğim işte hepsini!
Yol verin zincirlenmiş yüreğime,
Buluşmam var Mahkeme-i kübra’da..
Kaçıp gitmeli bu şehirden..

Semra’m Öztekin