Yorgun geceye, meryemce bir suskunluk başlıyor..
Fe len ukellime.!

Saatler gece’yi hüzün geçiyor,
Dakikalar tesbih taneleri..

Hüzün güzeldi,
Ki, hüzünler Rab içinse..

Duvarlar sırdaş olmuş konuşmayan dile..
Tam da Yorgunluğun ortasında duygular infilak.!
Koyu yalnızlıklarda, vav olan bir beden..
Yastık kenarlarında birkaç damla gözyaşı..
Yunus’ça kalbe gelen bir pişmanlık..
Ardından dökülen yakarışlı dualar,
“İn-ne Kuntu mi ne zalimin”..

Nefslere zulümler yağdı,
Bağışlanma dilemeli,
Yoksa..ya esefa nefs.!

Geceler,
Rabbe giden Sırat-ı müstakim..
Ve geceler,hayattın son durakları..

Gündüzler gaflet,vicdan ehlilerin sahte gülüşleri,
Ya esefa o gülüşlere.!

Leyl’i hüzünler hakikatlere gebe,
Omuzlara binen ağır bir ayet..
“vel asr innel insane lefi husr”
Zamanın ziyanında boğulan nefslere..ya esefa nefs.!
Ziyanda olan vicdanlara ya esefa.!

(Önce nefsime )
...

Semra’m Öztekin
06.02.2013