sen leyla oldun da ben mecnun olmadım mı..
güneşi
ben söndürdüm tek bir damla gözyaşıyla bu gece balıkçı kasabasının matemi benim geceden ayı gökyüzünde yıldızları bir bir ben söktüm göksunun delisi yakamozlar soluksuz kalsın ölsünler diye... şubat ayazını düşürdüm bahar sabahı gülün çeperine tutunmuş şebnemlere bir de avucuma sığınmış sen kokan sıcağına üşüyüp titresin diye... yoksun ya sabah olmasın güneş yıldızlarla beraber ölse de gün sensiz hiç başlamasa... korkmuyorum artık biliyorum diğer adımda yalnızlık ölesiye sessizlik dört bir yanım sensizlik... meğer ne çok kanarmış vurulduğu yerden insan ne çok yanarmış alev ateş sevgi dolu yürek... avuçlarımdan kayıp giderken ölüm gibi uyku gibi damardan çekilen kan gibi hayat giderken götürdün ya söküp yüreğimi çukurundan kayan yıldız gibi... ne zor içinde bir yalanı bir ömür taşımak hamal gibi koynunda koca bir yalanı yalancıyı sen gibi... söyle ey yar şiir oldun da yazmadım mı leyla oldun da ben mecnun olup yolunda ölmedim kalem sızım hala şiirler yazıyorum sana uzun gecelerin koynunda gökyüzünü kağıt gözlerimi kanatıp yaşımı mürekkep yaptım da gün yüzü görmemiş düşlerime albatros kanadı takıpta sen şiir oldun da ben şiirler yazdım mı... bağıra çağıra şarkılar söylüyorum duymadın mı söyle vefasız adını andım hala kulakların çınlamıyor mu... söyle vefasız sen leyla oldun da ben mecnun olmadım mı.. Hasan ODABAŞI |