Hanımefendi şiirin başlığı ilginç geldi, atom fiziği dersine gireceğiz şimdi diye koştum.
Finalde kuantum düşünceyi yakaladım,
Aynada aramak kimliğimizi.
Aynada gözümüzün içine bakarak sorgulamak kendimizi.
Riyasız baktım kendime ben miyim diye.
Zaman tüm sivriliklerimi törpülemiş. İsyancı ruhumdan eser yok. Karar verirken dokuz pencereden bakma ihtiyacındayım. Eskiden tek pencereden görmem yeterdi. Şimdi el ne der ? diye düşünür olmuşum.Doğrusu buysa, elden bana ne derdim. Değişmişim...
" Oyun oynayanların, iki adım ötedeki katillerini görmemek... " Acı bir tesbit. Milyona yakındı görenler ve bağıranlar ama ben aralarında değildim. Aynada kendimden utandım.
Kuantım fiziği atom altı parçacıkları inceler.Aynada inceleyince sınıfta kaldım maalesef.
Tebrik eder saygılar sunarım.

öyle olağanüstü değilizki
yeniden kuralım insan’lık çatısını
eğri tüten baca olmasın ’ben’de
bahçeleri asmalı evlerin
altında oturduğumuz çay içimlik zaman
bir merhabalık
elvedalık



neyse, durun!
kendimi aramaya çıkıyorum
bakayım, görüntüm bana mı ait?

GÜNAYDIN GÖNÜL DOSTU İNSAN ;
HARİKA..ÇOK ÇOK GÜZEL VEDE ANLAMLI BİR YÜREK SESİYDİ ...
YÜREĞİNİZ VEDE KALEMİNİZ DERT GÖRMESİN KUTLUYORUM EMEĞİNİZİ..
SELAM VE SAYGIMLA..

şiirin her bölümüne geldiğimde

can alıcı kısmı burası diyordum

ama

final

insanın kendi kendinle yüzleşmesi

kadar zor bir şey mi var?

şair bunu başarmış.

ama

ne değişiyor

biz ne kadar kendimizle yüzleşsek de

yüzsüzler

hırsızlar

tecavüzcüler

insan olma özelliği taşımayanlar

çocukları

çocukluğumuzu

çocukken ektiğimiz hayalleri

çalıyorlar

tebrik ve saygılarımla düşündaşım

üzüldüm

hüzünlendim