gün alasına tutuldum çocuk
bulut ve su köprüleri kurdum pazarlarıma
aynı yağmurda ıslanmaktan hep korktum...

evler toprağa çakılmış
boş hırsı gibi bencilliğin
kötülüğün havasıysa yumuşuyor sokakta
geceyle tanışmak istemeden
usta bir ömür
acemi bir ölümü kolluyor sanki...

şairin şairle farkı kadar
kalsaydı sanki
düşmanlığımız birbirimize
ama sen emeğimi çaldın
kenti tabutlaştırdın aşka...

yanıtı çiçekli zulmüne
şiirde bir mim koydum
gençliğime hayran gözüyle
ihtiyarlayan yeryüzünün...

ağaç kabuklarından
yorgan yapardı çocukluğum
kış sokaklarından düş korunakları
yıkanmaktan kaçtığımız
pazar günleri sadeliğinde
bir sevgide
yumak için
mahalle kokulu bir umut hükmünü...

özgürlük hep bizimleydi
komşu çaylarında ezberine doyamadığımız
akşam sularıyla
iş dönüşü iyimserliği de
göz gözü görmez aşkın yanında...

acılar kolladık
hemenceciğine önce bakışlar ekmek için
sonrası bir ekmeğin ucunda
dünyaya da en çok bundan inandık
şimdi bir de biliyoruz
bir yaylı çalgı
bir kalem ucu
tüm inceliğinedek
eksiksiz ayrıntıda
bölüştük bölüşmeyi...


kağan işçen...