dili tutuldu kalemin
otlayan bir sürü gibi
gezinmekte ak kâğıdın üstünde
hissizleşmekte dizeler
insan sıcaklığını duymadan


insanlar bilinçsiz
alkış tutmakta her söze
yaşaa, eveet, yuuuhh!
mikrofonu uzağa fırlatıp
geçecek yol aramakta umut


kimse bakmıyor
ne çıkacak çok renkli yumurtadan
insan suretinde maymun
şaklabanlık yapıyor
kendini görmüyor yüz


nelere gücün yeter ey söz
siyah giysini çıkar, dur
pembe bir gülümseme çiz
yolunu bulsun sancılar
güzel bir gelecek doğur


yalan değil tezek taşıyan çocuklar
okul yolu eğri düz
kitabında yazmaz erklerin
batıyı kopyalarlar doğuya
ayaklarının altında kalır


ey ülkem dünden daha bomboş ellerin
yetim bir çocuk gibi kaybolursun içinde
esamesi okunmaz gerçeği yazanların
hep çıplak kalır kalem, en onulmaz yerlerde
evrimini doldurmaz, karanfil teni sözün




15. 3. 2014 / Nazik Gülünay