Karanfil teni sözündili tutuldu kalemin otlayan bir sürü gibi gezinmekte ak kâğıdın üstünde hissizleşmekte dizeler insan sıcaklığını duymadan insanlar bilinçsiz alkış tutmakta her söze yaşaa, eveet, yuuuhh! mikrofonu uzağa fırlatıp geçecek yol aramakta umut kimse bakmıyor ne çıkacak çok renkli yumurtadan insan suretinde maymun şaklabanlık yapıyor kendini görmüyor yüz nelere gücün yeter ey söz siyah giysini çıkar, dur pembe bir gülümseme çiz yolunu bulsun sancılar güzel bir gelecek doğur yalan değil tezek taşıyan çocuklar okul yolu eğri düz kitabında yazmaz erklerin batıyı kopyalarlar doğuya ayaklarının altında kalır ey ülkem dünden daha bomboş ellerin yetim bir çocuk gibi kaybolursun içinde esamesi okunmaz gerçeği yazanların hep çıplak kalır kalem, en onulmaz yerlerde evrimini doldurmaz, karanfil teni sözün 15. 3. 2014 / Nazik Gülünay |
Çok güzel bir anlatım