Uğur Mumcu'yagerçek değil de düşteyim sanki dağlar açmıyor kendini lâvlar saklanıyor derine kimseleri atmıyor üstünden öyle sabır küpü ki deşiliyor bağrı karnı vücudu altı üstüne getiriliyor toprağın kaçıyor dağ kendinden ahı tutuklanıyor yankılanıyor ağıtlar bir dağda değil evinin önünde katlediliyor Uğur Mumcu yıllarca bulunmuyor katili gerçeği araştıran öncünün yağmurlar yağıyor Ankara’ya ağlıyor koca kent’li gök ağlayarak uğurlıyor Uğur’u bütün şemsiyeler s’onsuz özgürlüğe açılıyor o bir ışık y’akıyor karanlığa güneşe bir selâm gönderip selâmlıyor karartılmış dağların yalın yalpa yolcularını salıyor renginde güneşin yolunda ışık demetleriyle geçin diyor ahlardan ağıtlardan kışlardan uzun bir yolumuz var bahara hiç unutmayın bu günleri uğurlayın Uğur’layın 25. 1. 2014 / Nazik Gülünay |