Yeni yılımın ilk şiiri

İntihar sürükleniyor eteklerimde
Peşinden


Hava soğuk
Biz sıcaktık
Yine de eritemedik buzulları
Kopmadı kıyamet



Eteklerimin aşağısı uçurum
Takılsan peşine rüzgarının

Ölüm doğru bir şey olur

Önce öl
Sonra eteklerimde dene ölümü
Öldürebilir miyiz rüzgarı
Ölürse yaşanılır mı?

Çeneme tüm dilleri ekleyerek
Anlatmaya çalışıyorum sevgiyi
Kaldı mı öyle bir dil?

Henüz üretim aşamasında

Ölüm varsa pek de kalıcı değiliz
Hepimiz az misafir
Çok ölümlü
Fazlasıyla yalnızız

Tramvay deyince aklıma İstiklal Caddesi gelir hep
Balon deyince gökyüzü
Tırnak deyince kan gelir aklıma

Sanki çok gökkuşağımız var gibi
Burası çok renksiz

Balonlarla gökyüzünün bir ilişkisi olabilseydi
Gökkuşağımız olurdu

Balonları kimse öldüremezdi

Kuşlarla yarışırdık belki de
Hadi gökyüzüne!

İlikledim göğsümü ve kollarımı bağladım birbirine
Niyetim saklanmak değil, saklamaktı
Birleşti et etle
Birleşmeseydi görünürdü
Kalbimde sen

Açığa çıkardı her şey

Zırhı yok kalbimin
Senden başka saranı da yok
Her mevsimde bir gün
Bekliyorum durakta
Yanlış bir hayat duruyor önümde
Gelen ilk araçla uzaklaşıyorum

Kendi şehrimden vuruluyorum
Silahlı sözlerin
Silahsız gözlerin var

İkisi de benim
Ölsek de dursak da
Durdursak da zamanı
Zaman ilaç kuşanmış halka
Dönüp dolaşıp aynı yere geliyoruz

Biraz daha hızlı gel
Belki bu sefer, bu mevsimde
Denk gelir kalplerimiz
Çarpışır bedenlerimiz



Kaybettiğim şehir
Kendimi bulamıyorum
Kaybolan şehir oysa
Ölen balonlar
Niye kanıyor bileklerim?



Altı Ocak İki Bin On Dört 12 50
Nevin Akbulut