Gözlerimle ittifak eden duvarda perde;
Usul usul sallanıp anılarımı dökme
Aralanmış zamanı bırakıp aynı yerde;
Soğumuş iklimlerden acılarımı sökme
Sus pus olmuş çığlığım içime tuz basıyor
İşiten kulaklarım çığlığımı asıyor
Her Aralık ayında düşlerim baba arar
Katmerlenmiş hasreti onun kokusu sarar


Saymayı da bıraktım giden yıllar içinde
Sanki daha dün gibi; güne not düşen zabıt
Bir tabur evladının gözyaşı düşmüş sinde
Bağırları taş basmış gizli yakarken ağıt
Asra dayalı beden Kadir gecesi gitti
Sırt çevirdi dünyaya dostu seçesi gitti
Akraban sağlı sollu, dualar ağız dolu
Taşındı Aziz Hasan, yolcuydu Mevlütoğlu


Ah, benim hoca babam! Kuran dersim sendendi
Billur gibiydi sesin ama biraz sabırsız
Sendin koca kitaplık, okumaksa bendendi
Olamadım sen gibi, çıktım biraz hayırsız
Hiç hesaba katmadım, kısa sürer bu devran
Tembeldim mola verdim yolda yürürken kervan
Yüz tuttu kurumaya damarımdaki ilik
Belki de bu yüzdendir yüzümdeki ekşilik


Bu ne gam, hazin bilmem, bu ne garip hal böyle
Gönlümün ortasına yüzü koyun serilmiş
Bekleme efkârında demlenmiş muhal böyle
Öksüzlük fezlekesi benliğime verilmiş
Sözcükler kifayetsiz, yazgı asıl muamma
Değil mi ki ölümün soğuk yüzüdür humma
Rabıta üzerinden sürekli yoklamada
Kırk derece ateşle üşüyorum yamada


Ardından yavaş yavaş silinse de tüm izler
Telkin veren sözlerin hep aklımda kalacak
Ya, saklanmış mektuplar; nasıl sevgini gizler
Benden sonra onları torunların alacak
Fâni derdim ne çoktur, senden hiç saklayamam
İsraf edip onları bir türlü aklayamam
Bazen rüyalarıma heybetinle çık da gel
Neza’n seni özledi taş duvarı yık da gel


İhya eylesin seni edindiğin hasenat
Rahman’a giden yolda olasın nebi ile
İmanınla göresin Ömr-ü bekâ’da rahat
-Ve, zamanlar sonrası Hak bizi koysun bile-
Kuşandığım sabrıma; tutunup sallanırım
Şah damarımdan yakın Rabbime yollanırım
Sebat ve dua ile boşluklar dolar yekûn
Teselliyi bilirim onda bulurum sükûn.

Nezahat YILDIZ KAYA