bir seni bulamadım bir de kendimi
*
bir seni bulamadım bir de kendimi yabancısı olduğum bir kent bu ıssız sokakların ıslak kaldırımlarında yürüyorum bilmediğim yüzlerinde gecelerin ve gözlerin sonra hiç tanımadığım insanların hepsi sen olmuş sanki hepsinde hepsinde seni görüyorum sen beni tanımıyorsun yabancı gibi bakıyorsun dahası halime gülüyorsun her defasında bir başka eli tutmuşluğun bir başkasıyla gitmişliğin hançer gibi vurmuşluğun bir seni bulamadım bir de kendimi yoksun kaybettim işte seni bir de kendimi bütün sen’ lerimi kaybettim bütün ben’lerimi de hepsi yabancı şimdi ne çok ayaz var bu şehir de oysa bırakma ellerimi demiştim sana bırakmasaydın keşke bak görüyorsun şimdi kaybolduk ikimiz de her şey yabancı her şey her yerde görüyorum seni ama yoksun hiç bir yerde bir ses versen diyorum sonbahar bitti artık kış mevsimi üşüyorum ve korkuyorum oysa oysa Nisan’ dı bıraktığında ellerimi ve korkuyorum anla seni gördüğümde bir yabancıyla karıştırmaktan sana benzettiğim onca yüz’de seni görürken ya da gözlerini bir seni bulamadım bir de kendimi seni kaybettim işte sevgili ben ki kendimi sende bırakmıştım sen bırakırken ellerimi lütfen lütfen bari sen hatırla adres veremediğim bir yerlerdeyim bari sen ya bul ikimizi birden ya da ses verir misin her neredeysen .. * Mert YİĞİTCAN 14 . 11 . 2013 istanbul |
tebrikler hem kaleminizi hem gönlünüzü kutluyorum
aradığın bütün güzelliklerinin sen aramaya başlamadın başucunda oluvermesi dileklerimle
esenlikle kalınız