hayrettin taylan



çok y’aman s’onlara ç’aylak duruşların çin’isinde kendimle barıştım
iyi kitapların ortasında ayrlığımın ayracı ve bilince susamış kentimsin
d’esen soluğunda, kendi n’akışıma b’eklenti duyunç çeşnisiyim
sevdiğim zamanın hislerinde, sarılmış yar’ yüzünde derlenir umut
n’eden’siz ayrılığa çok geç k’almış ç’alışılmamış o’kul gibiyim
gülüşün b’aş t’acında kımıl düşlere seriliyor hele’canlarım
bir adın k’almalı eskiz v’akitlerimde
bir ş’anın s’armalı biz mevsimlerinde
bir adım ben, bir adım sevda merdivenimde

2…


susuşun m’analarında şef’katin merdiveninde kendimle buluşmaya gittim
el yazgıma benzeyen el y’azılarımda tükendi mürekkebin dirhemi
bütün kitapların ç’ağladığı düşlerimle okudum b’ahtının aşk yazılarını
m’anasız kuyuların huy dibinde gülümse yüz’ yıllığınla
henüz o’kul bitmemiş , henüz ah de vefanın v’arsıl doğrusu eğilmemiş
bilinç’altın gibi yaşanırlığa yükselir, sen sevince, sen gelince


3..


k’açan bir fırsatın m’açındaydım, uğurlarıma s’arılı “anlar”la
seyirciydim sensizliğe, g’ol dedi kaderin mutlak sahibi
üstü s’açık duygularımla kapalı bir tribündeydim sen v’ardın k’oynumda
s’alına s’alına gidişini izliyordum bahtı açık umutlarla
her adım bir damla her damlan bir adımdı b’ana.
b’ana b’aktığında görmenin tüm var’yan(ı)tı yanardı k’adınsal ışıltınla
upuzun bir sensizliğin uyanışına tümlenir h’aza hazır d’ağlarım
gönül al’evin sıçrar y’aralı gönlüme, y’anar dururuz duruşunda
doğ’anlarımda kalsın gün’eşliğin, s’evimlerde k ‘a’lsın nefsinin temyizi