Yakamoz bir geceye ait bültenlerimiz
Aydınlık bir düş gibi iniyordu
ruhumuzun derinliklerine.
Ve inen her bültenin içinde sözcüklerimiz
bakir bir kız kadar masmavi ve tertemizdi
ve her sözcüğümüz umutla beslenmiş
bir mutluluğu ve bu mutlulukla çizilmiş
bir yaşamı ifade ediyordu ruhumuzun derinliklerin de.


hani bir serçenin
pencere küpeştelerinin üzerine serpilmiş
küçük umut kırıntılarıyla beslenirken,
her ötüşün de bu kıvancın aruz vezniyle
içinde depreşen yaşamın o en anlamlı ifadesinde ki o hazzın,
ruhumuzun içine yansıyan bu derinliğin
böylesi bir manidarlığıydı tıpkı.



Öyle ki bu derinlik ruhumuz da
hiç bir endişeye mahal vermiyordu.
tıpkı bir şafak vakti
bir bayram muştusuyla
gözlerini açan çocuğun
kapı kapı dolaşırken
küçük avuçlarının ayasın da
topladığı kristal şekerler gibi
ziya saçıyordu göveren ruhumuz..



Saçılan her yaldızın içinde ki ruhumuz
mevsimlerden baharı yaşıyordu hep.
ve her köşesine sinen
baharın hep yeniden filizlenen,
bin bir renkli çiçeklerinden gelen kokusu ile
tıpkı kavanın çekiçle örselediği umut kıvılcımları gibi
ruhumuza neşter oluyordu baharın bütün güzellikleri..


Neşter olunan ruhun mutluluğu sınır tanımıyordu
Hiç bir avuca ve hiç bir elle sığmıyordu.


Lakin yaşanan bu anlar ve
bu anlamlı ifadeler nedense hep kısa sürüyordu
Tıpkı yaşama dair mutlulukla biten
kısa metrajlı bir film gibiydi her şey
Sanki bilmediğimiz tanrısal bir güç
bir kaderin fotoğrafını anlık senaryolarla bitiriyordu
ve sanki ruhumuza inen yakamoz bir gecenin
düşlerini ve aydınlık saçan sözcüklerini bizden geri alıyordu
bunun yerine ise hayatın bilmediğimiz bilmecelerini
ve bu bilmecelerin içinde ki onca karanlığı
ruhumuzun içine tekrar sıkıştırıyordu.



Şimdi bu sıkışan ruhumuza isyan ederken
Dudaklarımın arasından masum bir tepki ile
Nefes aldığımız , umudun ve mutluluğun felsefesi olan
her sözcüğe kucak açıyorum
bilmediğimiz her açmaza
karşı da sonuna kadar direniyorum.


’biliyorum ki yaşam ruhun mutluluğu için bir direniştir.
bunu son nefesimize kadar da vereceğiz....’





Diyarbakır/2013 ekim.