Siyah rengi mevcutsa
Rengimiz kayıplarda demektir

Aynaya son bakışım gibiydi, sana olan tutuklu hâlim
Ve dünyaya vedânın son provası gibiydi kendimi görüşüm
Görüş alanım yavaşça sisleniyordu
Perde kapanıyordu

Siyah bir gelinlik giyiyordu gözlerim
Kirpiklerim gelinliğin üzerinde sallanıyordu
Zaman geçiyordu
Gözlerimi her kırpıştırışım bir saniyeyi saniyeden daha fazla meşgul ediyordu

Kalmıyordu geriye hiçbir şey
Bardakça çay
Çiçeklerde su
Ellerimde sıcaklık

Artık bir şey göremeyecek kadar, karaydı gözlerim
Sözlerim terk etti yerini
Gömüldü, yüzeyde noktaları bile kalmadı
Ulaşılamayacak kadar derinlerde
Ancak kuvvetli bir hayalle ulaşılabilir onlara

Artık görmeye pek de gerek yoktu
Kuş seslerinin rolü de tamamlanmıştı bu masalda
Yerini kulaklarıma yerleşen uğultu almıştı

Sırası hiç gelmeyecek bekleyen isteklerin
Gölgeler dolanacak bu aynanın karşısında, kendinden habersiz
Aynanın masalına kanacak
Her gelinlik giydiğinde gözler
Güzelleştiğini zannedecek

Ama siyah başka
Siyahın hikâyesi içinde ve masalı yalnız kendine
Siyahın güzelleşmek gibi bir amacı yoktur
Tek amacı yok olmaktır

Mutluluğu bir boşluk arar
Sürekli bir çukur sarar bu gelinliği
Ve bu ayna hep sahipsizdir
Diğer aynalar kadar çıplak
Ancak görebilene

Sana değil de sensizliğin tam ortasında
Aynaya dönüşüyorum
Gözlerim siyah gelinlik giydi
Ağlamaya korkuyorum
Tüm gelinler gibi

Makyajım akacak
Gece kaybolacak
Gündüz ellerimdeki kırmızıda kaldı
Ben gecenin karanlığında
Renksizim

Ayna var, gözlerim siyah gelinlik giyinmiş
Sözlerim kayıp
Artık ağlamak yok.


Yedi Ekim İki Bin On Üç 16 30
Nevin Akbulut