Yağmurun üzerine attım sensizliğimi
Donan ellerimi ceplerime gizledim ve sustum
Belli etmedim hareket edemediğimi

Sakladım sensizliğimi
sonra da yalnızlığımı

"İnsan; en çok son sözleriyle anılır!"

Seni kelimenin son anlamıyla düşünüyorum
Son söylediğin sözlerle kıyaslamam gerekir seni
İçinden çıkılmaz bir hâl alır sonra da bu durum

Görüntü yok
Ses kulaklarımda

Giderken daha güzel şeyler söyleyebilseydin keşke

***

Sıkıştım kaldım bu yıkılmışlığın içinde
Bir harabeyi andırıyor bedenim
Yürüyebilen harabe
Hatta gülebilen

Sesim gökyüzüne çarpıyor
Bugün burada sözlerim akıyor, yağmurla
Ben susuyorum, gökyüzü konuşuyor
Hiç dinmeyecek gibi bu yağmur

Bugün günlerden yağmur!

Mevsimin ilk yağmurları hep uzun sürer
Fırtına gibi
Bir acı düşmüşse yüreğe
Kolay dinmez fırtına ve soğuk
Zaman alır geçmesi, her şey gibi
Ama inanmıyorum “geçti, geçecek” yalanlarına
İçimi kandıramıyorum

Ben bu mevsimin içinden çıkamayacağım
Kilitli kaldım soğukta ve parmaklıklar yağmurdan
Önümü göremiyorum
Önümden geçtin mi?

***

Aramızda bir vücut dolaştı
İki yüreğin birleştiği yere dokundu el
Biz yabancılaştık o elle

Ayrı değildik ki hissetmeyeyim
Bu dokunuşu nasıl inkâr edeyim
Kalbin çarpık
Kalbim kırık

Bugün günlerden soğuk!

Bir şey söyleyemezdim
Çünkü ihanet keser insanın sesini, soluğunu
Susmalarım, sonsuz çığlık oluyor
Duymuyorsun
Kulaklarını kapatan yabancı el yüzünden

İki utanmaz çocuktuk biz
Birbirimize bakınca bunu görüyorduk
Şimdi acı çeken iki yetişkin
İki çift yabancı el
Ellerime olmayan eldiven kadar soğuk ve yabancı
Ellerim yok



Yoğunluğuna çare bulunamayan duygularım
Donan parmaklarım
Dokunmak istiyorum, tutmak, saklamak istiyorum
Dokunulmuyor çarpık kalbine
Ulaşamıyorum kendi ellerimle bana yabancılaşan yüreğime
Beynimin ihaneti bu
İçindeki damarların onayladığı
Ve gözlerime gösterilen
Son görüntü

Bugün günlerden yağmur
Ve gözlerim görmüyor, önümü kesen yağmurlar yüzünden
Ellerim hissetmiyor, soğuk yüzünden

Kendimi bulamıyorum
Bugün günlerden sensizlik!




"Gidişini nasıl seyredeyim
Nasıl el sallayayım ardından
“Güle güle git” diyemem ki…"


İki Ekim İki Bin On Üç 13 50
Nevin Akbulut