Günlerimin Yamalı Bohçası EfkârÇatladı şiirin öz suyu peydahlandı hazla süzülen kelimeler. Eğildi beyaz çiçeklerin üstüne çukurlaştı göçebe bir korku. Çözülmemiş bulmacada yenildi bereketli rahimde ölüm. Tahliye edildi öfke çökmekte olan bir sınıfın şafağından. Sızdı bencil hesaplar ecel nakışlı bedenlerden... Dikildi ıssızlık sürüsü çuvaldız ile ayak basmaz oldu gecelere. Isırsan kanardı içi sabahların... Çürüdü dudaklara konan gülüş. Tasmanın ucunda seyirdi siyanür sessizliği... Var üstümüzde provaların dar kalıpları... Çorak toprakta iz bıraktı martılar. Yürüdü gençleşti kara pijamalı tik olmuş yaşam. Yaşlandı yağmurun sesi dizelerin keline vurdu rüzgar. Alıştı ihtilal yangınlarına kendi tırnaklarını yedi dünya. Nasıl ki;Dayanamaz yıkılır duvarlar. Gel-git yapan karıncaya. Tak kanadı duygularına kuş seslerini as duvarlarına. Soludukları havayı fazla fazla ver çocuklara... Yoksul çıkınında yeşillensin akasya... Dağıt sözcükleri toplansın ışıklı ellerde. Çünkü bir şiir kaldı randevusuna erken giden... Ferda Özsoy |
....kutlarım anlamılı ve düşündüren harika dizeleri...usta kalemi...sevgiler selamlar Ferda hanımcım...