’şimdi bir çaydanlığın başında,
kapı komşusu yeşilçam adamların hatıralarıyla
sevgiyi nefrete dönüştüren fikirler üreteceğiz
muteber kentlerin müzeyyen sevgilerinden ziyade. ve hakaret edecek imlâ. insan merhameti eşeleyen karga olacak
belki martı denizlerde, uzaklardan göçebe.
ama dönmeyecek,
kesip depremlerin üzerinden ölümü firara müptela tenler yazdırmazken en güzel şiirini körüklü otobüslerin.
nasıl olsa okuma yazma bilmiyor sonbahar,
dökülen yapraklar,
gidenler,
batırılan salgın iğneleri, hiç kavuşmayacaklar iyi insanlara.
bu nasıl özgürlük ki
öldürüyorlar sevgiyi

sabahı zor ediyorum, sabah da geceleri
çevirdiğim saman yapraklarında korku
kiraz ağaçlarına bakmaktan bahsediyorum
kalemin çizdiği uzunca satırlar
önemli olduğu kadar da, bir hiç ayrıca
ne gelirse başa, analara geliyor
ayılar dahi aynı, dişileri ürkek
tığ bezesiyle dolaşıyor kar üstünde
kapılar çalıyor, montu ter kokan erkekler
koltuk altlarında karalanmış onlarca şiir
üşüyor nefessiz bırakılmış kadın
ince bileklerinde süzülen genç çalgıcısı
hiç bilinmeyen çeyizlerden bahsediyorum
ceviz ağacından fırlayan talihsiz yeşil
göğsünün ucu gibi tanrıçalar mülteci
soyulan derisinden geriye kalan bir fotoğraf
ve ödül yeryüzüne geri dönecek adam

başka türlü anlaşamıyoruz, zarif ak teni
ışık niyetine içtiğim karanlıklardan
hangi taşa otursam, bir bildiği var eczacının
kimlik numarası üstüne yarınlar
eskimiş fotoğraf galerinden beri levrek dansı
geride şişeye değen dudakları şeker
o saman rengi ayrılıkların ıslandığı aralıklar
sessiz kalmış düşlerin münakaşasında
buz tutmuş yüreğe ateş veriyor göçler
şeytanın sarıldığı yorgan tenim

bir başka bulgu da geri gelecek delilik
yanıtsız soruların bile kırışıklığı var
hiç kaygısız saati sormuşluğum yoksa
günahıyle eğilip kediler okşuyorum
ayrıca bir orospu sorgusunda, komiser kan
işkenceden çıkan eksilmeler kalıyor
kapı gıcırtısı, üçyüz vagon, sigara
ne varsa ilham olması kafi tümleçlere
zamirsiz yalnızlığın baskınları süründürürken
komik, fukara aşklardan sonra

sürünen kentlerden sonra çürümüş dişleriyle
dağlar köpüklerini ayaklarıma savuracak
bunu gelecekten söylediğimi sanıyordum
yetersiz Türkçe iliğimden boşalırken
ne romanlar kalıyordu geriye içimse
ne de basit, apartman altı matbaaları
döndüğümden beri hep aynı kendim, kavga
ve senin yangınlarından kalan yüzün mukavva
bir sonbahar kalmıştı geriye, bizi kavuşturacak

parklar artık sigara molası
çocuklara dahi söylemeyeceğim sır şu şiirlerdi sandığım
palavra, seni sevdiğimden beri yarısı.’