Ve gittin, ardına bakmadın bile,
Beni yalnızlığa sürdün de gittin.
Bir umut ışığı yakmadın bile,
Sırtıma dağları vurdun da gittin,
Beni yalnızlığa sürdün de gittin.

Oysa böyle miydi önceki ahdin?
Sultanı sen idin gönülde tahtın,
Sonunda senin de karardı bahtın,
Atiyi rüzgâra verdin de gittin,
Beni yalnızlığa sürdün de gittin.

Giderken yaş akmış sel sel gözünden,
Gamını sezmişler buruk yüzünden,
Dönen böyle olur işte sözünden,
Belli ki bir hayal kurdun da gittin,
Beni yalnızlığa sürdün de gittin.

Yine de ben sana kızamadım ha!
Ardından beddua düzemedim ha!
Bir kötü kelime yazmadım ha!
Ve lâkin sen beni kırdın da gittin,
Beni yalnızlığa sürdün de gittin.

,
Çorağa ham tohum ekilmez derdim,
Vefasıza gönül yakılmaz derdim,
Gidenin ardından bakılmaz derdim,
Gözümü yollarda yordun da gittin,
Beni yalnızlığa sürdün de gittin.

Süzülüp giderken su gibi zaman,
Ayrılık derdine kim bula derman?
Ne ki gönül işte, dinlemez ferman!
Çakır’ı kefene sardın da gittin,
Beni yalnızlığa sürdün de gittin.