Kemik bu duracağı yer bellidir
Ama yüreğin sağı solu belli olmaz

Bu Eylül’ün son şiiri

Ne yazık ki kırılmaya kemiklerimizden başlayamıyoruz
Eğer öyle olsaydı, tersten devam etmezdi hiçbir şey
Daha kolay olurdu sona yaklaşmak
Ve asıl doğru bu olurdu

***

Yalnız aşamayacağımız ayrılıkların ardında kalıyoruz
Peşi sıra sürüklenerek

Genç cesetleri gördükçe
Yaşlandığımı hissediyorum

Yaşlanmakla kalmıyor hissettiklerim
Ölmeye geç kaldığımı
Bununla birlikte birçok şeye geciktiğimi hissediyorum

Erkenden doğmak zorunda kalmış bir çocuğun
Hiç susmayan, acı çığlığı gibiydi yakarışlarım

Çığlıklarım sadece kendi kulaklarıma büyük gelecek kadardı
Ve kimsenin duyamayacağı kadar gizli
Az görülmüş günahkâr
Çokbilmiş kelimelerden uzakta
Henüz kemik olamayan kıkırdaklarımın sesiyle
Büyüyordum

Kemikleşmeden önce acısını öğrendim kırıkların
Konuşmayı öğrenmeden önce susmasını
Yürümeyi öğrenemeden düşmesini
Kalkmasını öğretmedi kimseler
Ve kelimelerin bu kadar uzaklarda gizlendiğini

Doğrulmak zordu düşmeye alışık olanlar için
Kemikler alışmıştı bir kere
Düşerken hep aynı yerden büküldük biz
Kemiklerimiz eğrildi
Biz doğrulduk

Fısıltıyla acıları konuşurken
Kahkahalarla güldük

Ömrün yarısı
Sonbaharın sarısına denk geldi

Biz acılarımıza tutunmayı öğrendik önceleri
Daha fazla büyümek için
Sonraları

Yaza alışmışken kemiklerimiz
Karla kaplandık, ısınmayı da öğrendik üşütmeyi en gizli köşemize gizleyerek
Ve uzaklaşarak bildiğimiz tüm huzurlu anlardan
Anılardan başladık beslenmeye
Ve yaşamayı unuttuk

Öğrendiklerimizi sayarken
Aslında ne kadar da az bildiğimizi
O zaman öğrendik

Unut şimdi tüm ezberini
Yeni bir hayat gerekiyor bilemediklerine
Beslenebilmek için

Çık bu vücuttan
Kemiklerini bırak ortada
Yeni bir gövde lazım sığınmak için
Ve yaşlanmak için
Yeni bir hayat lazım

Çürüyene kadar kemiklerimiz
Adımız bir yerlerde yazılı kalsın


Yirmi Yedi Eylül İki Bin On Üç 17 30
Nevin Akbulut