hır çıkaran sır sözler
kalabalık sesleri topluyor
bir lafın yakasına yapışmış
bekliyor kapı ardında
ürkmeden açıyorum


anlat demeden bakıyorum yüzüne
ürkek sorular sızıyor bakışlarından
sırdaş mıyım
dinler miyim
dinlendirir miyim
yıllanınca sunar mıyım
otağıma konaklayanlara


söz versem
yalanım olur
boynuma dolanır
sıkılır polyanna sözlerim
acısı tatlısından yoğun olanlar yakar genzimi
ki
bilirim
gider gelir doldururum boşlara
-adımlarım toprağı öptüğü müddet-
unutmam
söz vermiyorum


sağdan soldan ve uçlardan
doğudan batıdan ve uçlardan
çocuklardan kuşlardan ve uçlardan
başlıyoruz


didik didik olurken
duru dertlerimiz çarpışıyor
yine akıyor zaman çözümsüzlüğümüze
kırışırken alnımız
biraz daha


bir gurbet bir acılar bir yaşanmamışlar
alınlarda ömür
hep çizik
çok çizik


vaktin üçte biri giderken
susuyoruz


aşk diyor birdenbire
çarmıhına gerildiğim
elim ayağım kesildiğim
silinip vakitlerden
yok olduğum


anlamışlığım eğiyor başımı öne
derdin derdim diyesim geliyor
yutkunuyorum düğümlerime ‘bir’ ekleyerek


inancımı üçkağıtçılara veriyorum
iflas bayrağım hep gönlerde
marşını yazdıramamış ülkeler gibi
y
o
k
s
u
l
u
m
.


ah çekiyor
ah sayıyorum
vaktin üçte ikisi bizden kaçarken


son vaktin selâsı okunuyor
ayrılırken gözyaşlarımız
kardeş bir başka rüyada buluşursa dertlerimiz
ah’larımızın perveri ölmüş olsun
gömelim diyorum

dedik
inşallah
ve
uyandı
dünya
yeniden
rüyaya…